Kruimels

Mijn vader is al 12 jaar dood maar een beetje is hij er nog wel

In 2009 ging mijn vader dood. Zomaar. Ik was net 20 geworden, aan een nieuwe studie begonnen en nu had ik ineens geen vader meer.

Laatst vroeg iemand mij: ‘Heb je het geaccepteerd?’
Dat vind ik soms nóg een moeilijke vraag. Iemand verliezen is iets dat je op een zeker moment gaat zien als iets dat bij je hoort, iets dat ‘nu eenmaal’ zo is. ‘Accepteren’ klinkt voor mij nog een beetje als ‘ach ja, prima dat ‘t lot me een loer draait, whatever’.
Ik ben er écht aan gewend, ik voel me er soms verdrietig over en verder is mijn vader iemand die wel dagelijks heel even of wat langer in mijn gedachten figureert, zonder dat daar meteen gevoelens van verdriet of boosheid bij komen. Aan de andere kant kan ik me soms nóg niet voorstellen dat dit hoofdstuk echt een hoofdstuk uit míjn leven is, dat dit echt gebeurd is, dat ík hierin een rol speelde en dat ‘nooit meer’ ook echt ‘nooit meer’ betekent.

Maar goed. Alles went. Dus ook een vader (en later, een opa voor mijn zoons) missen.

Op mijn vaders rouwkaart schreven we: ‘Je oorspronkelijke en spitse geest blijft altijd bij ons’ en eigenlijk ben ik me nu pas gaan realiseren wat dat betekent. Ook al heb ik hem niet lang gekend toen ik zelf volwassen was en ook al was onze relatie op dat moment niet zo goed — in alles wat hij mij geleerd heeft en waarin ik me aan hem spiegel, is hij er nog wel.

En echt: ik lees nu een boek dat ik nog niet gelezen heb, maar wat ik in 2008 van mijn vader kreeg voor Sinterklaas. Dat zou de laatste Sinterklaas samen zijn, maar dat wisten we toen nog niet.

Het is een verzamelbundel met verhalen van Arthur Japin. Ik kreeg het, omdat ik dat studiejaar begonnen was met de studie Nederlands. Toen hij er al niet meer was, werd Arthur Japin mijn lievelingsschrijver. En nu, 12 jaar na zijn dood, heb ik nog een boek, van hem gekregen, dat ik nog niet gelezen heb.

Hij is er dus toch nog een beetje.